miércoles, 29 de abril de 2009
"¿Qué harías si se parase el reloj?
lunes, 27 de abril de 2009
"Si siempre fuese noche"
Ventajas:- Dormir continuamente y con tranquilidad.
- Soñar.
- Menos ruido.
- Poder ver, a todas horas, las estrellas, la Luna y los animales nocturnos.
- Resultaría más difícil que nos encontrasen si jugamos al escondite.
- Mayor facilidad para los sustos.
- No nos molestarían los rayos solares.
- No pasaríamos calor.
- Ahorro en: gafas de sol, camisetas de manga corta, gorras ...
- Se trabajaría menos.
Desventajas:
- No ir al colegio.
- No se podría ir a la playa, ni a jugar al parque, ni a las actividades.
- No oír el canto de los pájaros.
- Las plantas no crecerían.
- Pasaríamos frío.
- Faltaría la energía solar.
- La oscuridad.
- Dificultades para ver, lo que provocaría más accidentes de tráfico.
- Mayor gasto de electricidad, de la que dependeríamos para todo.
sábado, 25 de abril de 2009
"Pascua"
Os mestres reposteiros tiñan todo preparado para os ovos; pero sucedeu un terrible percance: o barco que traía o cacao, a materia prima do chocolate, naufragou nunha terrible tormenta.
A tristeza embargou a todo o mundo, xa non se lembraba unha Pascua sen o tradicional doce. Os nenos non terían alegría, non sería o mesmo ...
Todo o mundo pensou como solucionar o problema e houbo un neno que tivo unha moi boa idea. Pensou en facer a olla máis grande do mundo, e pedirlle aos nenos que cedesen as súas chuches de chocolate para retirar o cacao do que estaban feitas e logo entregarllo aos reposteiros.
" O comedor"
Sara é unha nena de catro anos. Ela está preocupada porque vai comer na escola.No almorzo, a nai trata de animala, pero ela quere comer na súa casa.
Ao chegar ao colexio, len o menú. Outra vez intenta darlle ánimos, mais non se deixa.
A hora do xantar! Outro neno tampouco quere entrar no comedor. Ela o seus amigos fanlle bromas e córtanlle a comida.
Case sen darse conta, comprendeu que o comedor escolar non era como pensaba.
"El niño que aprendió a querer"
Érase una vez un niño muy peleón y, cuando sus abuelos iban a su casa, no les hacía ni caso; pero un día intentaron hablar con él y lo consiguieron, por lo que, al ser la primera vez y haberlo hecho tan tranquilo, le dieron un premio. Un día decidió portarse bien para recibir más recompensas; sin embargo, no las conseguía por parte de nadie, ni de sus familiares ni de sus maestros.
No le importó, siguió con esa actitud.
Como sus amigos apreciaron el cambio, decidieron jugar con él, y desde entonces tuvo muchas amistades y todos tomaban ejemplo de su comportamiento.
viernes, 24 de abril de 2009
"Mi canario"
Se llama Pío y tiene once años."Copito"
"No tengo mascota"
"Ruhs"
"¿Dorotea o Gringo?"
Tengo una tortuga pequeña. No sabemos exactamente cuántos años tiene: 20 ó 21. Tampoco si es macho o hembra; por eso, mi madre le llama Gringo, y mi padre y yo le llamamos Dorotea."A carreira misteriosa"
Érase unha vez uns nenos chamados Carlos, Raquel, Lucía e Miguel; eran tan amigos que ían sempre xuntos.Certo día, decidiron facer unha carreira na casa dun deles, para ver quen manexaba mellor uns coches teledirixidos.
Chegou a data, o 12 de abril, e alí estaban todos, na casa de Lucía; mais cando se decataron, os coches non estaban, buscáronos e atopáronos no medio duns arbustos.
Regresaron e ás tres empezou a carreira ... Os coches manexábanse solos!
- Que pasa aquí? - preguntou Marta.
Todos preguntábanse o mesmo, a recompensa tamén desaparecera. Aquilo era un misterio!
- Imos buscar probas! - dixeron á vez.
Ao final, descubriron que fora a nai de Lucía a culpable de todo o que acontecera.
jueves, 23 de abril de 2009
"Akbar"
Para Martín era un día como outro calquera, ou iso cría el, pois ía recibir a visita dun neno indio chamado Akbar.Cando chegou a hora de que os nenos se saudasen, un deles dixo:
- ¡Namaste!, poñendo a súa man dereita sobre o corazón.
- Que estás a facer? - Preguntou Martín.
- Esta é a forma de saudar no meu país.
Decidiron ir ver os animais ás cadras. Polo menos, había sesenta vacas e vinte terneiros.
Akbar explicoulle que onde vive, as vacas son sagradas e non se matan.
"O niño xeitoso"
Nunha aldea moi bonita, vivían Xulia e Antía, que eran irmás.Un día de primavera levantáronse e viron que no seu alpendre había un niño con tres paxariños.
Antía, que era a máis pequena, foi correndo a chamar ao seu pai; mentres, Xulia, que xa era maior, colleu o seu móbil para gravalos.
Cando Antía chegou co pai, moi emocionada, na parede da horta había unha paxara con comida no peteiro para dárllela, e tiveron que esperar a que comesen.
A Epic, que era o seu pai, gustáronlle moito os paxariños e así estiveron un bo anaco contemplándoos e falando deles.
Uns días despois, foron os amigos da pequena para velos. Algúns queríanos coller; pero o pai explicoulles que, se os tocaban, a nai non os quería e eles eran moi pequeniños para sobrevivir.
As dúas irmás daban conta tódolos días deles para que ninguén lles fixese nada; tamén os pais prometeron vixialos algo de noite por se unha raposa que vai a miúdo por alí se lle ocorría tiralos abaixo.
O conto foi que un día, a primeiros do verán, Xulia foi espertar á súa irmá e díxolle que os paxariños xa non estaban.
Antía botouse da cama correndo e chorando, pero no niño non había nada. Trataron de explicarlle que tiñan que voar, que así era a natureza.
O niño segue alí, no mesmo sitio. Ao mellor este ano gústalle a outra familia e ten alí os seus filliños, pois é un niño moi xeitoso.
O día do libro
firmado :UxíA*
DIA do LIBRO
Silvia*
firmado:Sara
chao hasta a prosima.
Taller de videodanza
Ayer, 22 de abril, los de quinto nos fuimos a un taller de
vídeodanza. A continuación vimos unas fotos del año 1992 y las tenias que mirar desde muy cerca por que eran muy pequeñas
El hombre que sacaba las fotos tenía una mujer que se llama Larissa
y es la prinera vez en mi vida que sé de una persona llamaba Larissa .
El taller lo realizamos en el salón de actos de la Fundación Luis Seoane.
DÍA DO LIBRO
O día do libro trata sobre os libros e de que non se debe fotocopiar nin copiar ningún libro do Mundo nin piratear ningún cd nin película.A mín encántame leer porque e moi divertido. No colexio fixemos un mercadillo pero era voluntario eu participei e me levei un libro titulado el misterio de las burbujas rosas que e de misterio .
DE UXÍA* BARBEITO* VÁZQUEZ* 5º.
O día do libro
Son Lucía V.Q. da clase de 5º E.P. e querovos contar todo sobre o día do libro.
Eu intercambiei un libro , que xa non me acordo de como se chama , polo libro
" El fantasma de MOZART" da editorial edebé.
Collíno porque paréceme moi interesante a portada.
Ten exactamente 316 páxinas , pero vouno ler enteiriño cando acabe un libro da biblioteca " Os Templarios " , que se chama " Wasserman : historia de un perro".
Xa non teño mais para contarvos a todo-los que visitades o blog.
Moitos biquiños ,
Lucía Vázquez Quíñoy
Taller de videodanza
La excurisiónn moló un poco pero al final moló más porque vimos vídeos chulos.
Despuéss nos dejaron para jugar pero Yago y Alba se peleabam .
El Día del Libro tuvimos que ler un libro y fue muy divertido pero duró muy poco.
Bueno me voyyyyyyyyyyyyyyy .
Chaooooooooooooooooo!
miércoles, 22 de abril de 2009
"Un robot multiusos"
Érase una vez un rey que no tenía a nadie que le hiciera las tareas del reino, hasta que un día vio aun pobre que vendía “robots multiusos” para reyes.Se lo pensó, pero al final decidió comprarle uno, que costaba cien euros.
Le pagó y le invitó a comer. Los dos juntos entraron en la cocina:
- Ahora, ¿quién nos va a preparar la comida? - Preguntó el rey enfadado.
- El robot, por supuesto. - Respondió el pobre.
Después de una hora, el robot tenía listas dos hamburguesas, una para cada uno. Cuando las acabaron, les esperaba un sorbete de limón bien fresquito.
El rey decidió que, si gobernaban juntos, tendrían más poder. Se les conocía con el nombre de “los dos reyes”.
"Una ilusión real"
Érase una vez un niño que se llamaba Luís. Soñaba con ser futbolista porque era su pasión.Cada día iba con su padre Juan a un campo de fútbol y se entrenaban; paraba casi todos los tiros que le lanzaba, y en los partidos el hijo le ganaba siempre.
Después de algunos años, pasó a formar parte de un equipo.
Estaba muy contento, y su padre muy orgulloso, pues contribuía a victoria tras victoria.
Pero llegó un momento en el que se empezó a aburrir de lo fácil que le resultaba ganar, y su padre le dijo: “Cuando tengas unos añitos más, irás a un equipo profesional”.
Y así fue: ¡Fichó por el Real Madrid! ¡Qué ilusión! Dio tal salto que casi llega al techo.
Poco después se echó novia y se fue a vivir con ella.
"Un niño muy travieso"
Érase una vez un niño muy travieso llamado Pepe, al que le encantaba gastar bromas.Cuando se hizo mayor, marchó a recorrer el mundo entero y llegó a África.
Se dirigió a una aldea en la que vivía una bruja. Allí le gastó toda la poción que tenía en una marmita porque quería gastarle una broma.
Enfadada, lo hechizó convirtiéndole en un ser gigante, tan grande que acabó con la casa.
Desesperado, empezó a buscar a alguien que le ayudase a volver a la normalidad. Lo encontró, recuperó su tamaño y … ¡Acabó con la bruja!
martes, 21 de abril de 2009
"O rei mendigo"
Había unha vez un rei moi malo que, coa axuda dun mago, gobernaba o seu reino.Todos os súbditos tiñan que dar lle a metade do que gañaban ou da súas colleitas.
Un día, o mago transformou ao rei nun mendigo para ocupar o seu trono.
Pasaba o tempo e o monarca morría de fame; a xente dáballe algo da pouca comida que tiñan.
Agradecido e arrepentido, pensaba que, se recuperaba o seu trono, se portaría ben cos demais.
Unha noite, cando o feiticeiro durmía, entrou na súa habitación e acabou con el, recuperando o seu poder.
Dende entón, todos os seus súbditos foron moi felices.
"Un sueño hecho realidad"
Sus padres le dijeron que, si aprobaba todo, en su cumpleaños le regalarían un viaje en globo.
Se esforzó mucho, lo consiguió y cumplieron lo prometido.
"Mimoso"
Había una vez un oso que se llamaba Mimoso. El pobre no sabía lo que hacer porque no tenía padres, los había perdido abatidos en una cacería.No tenía nada que comer y era muy triste ver lo mal que lo pasaba.
Cierto día, los animales decidieron hacer una reunión para buscar un arreglo: buscaron comida, prepararon una casita …
¡El osito sintió que tenía un hogar!
Jorge es un niño que de diez años al que le encanta el surf.Vive en una casa junto a la playa.
Un día, cogió su tabla y se fue al mar; de repente, una ola enorme lo arrastró hacia las rocas y su tabla se rompió.
Estaba triste porque no podía ir a surfear. Su tío solucionó el problema, le compró una nueva y pudo volver a practicar su afición favorita nuevamente.
"¡Gran Final! ¡A bailar!"
Los concursantes de "Fama", programa de la Cadena "Cuatro", se acercan cada vez más a la final; pero sólo unos pocos podrán llegar, porque la competencia es muy alta y la disciplina exigida mucha.Se trata de bailar distintos estilos: ballet, jazz fusion, street dance... Por todos ellos pasan cada uno de los alumnos a la vez que se divierten.
Están alteradísimos: ¡Sólo quedan diez días para la gran final!
"Adeus, virus!"
"Carlos Baute en Melide"

lunes, 20 de abril de 2009
"Linda e Lía"

Un día chegaron uns homes para adoptar nenos e Lía foi unha das escollidas.
Estaba moi triste e nerviosa, porque non sabía se ía ter amigos ou alguén que a coidase, e por deixar á súa amiga.
Os seus pais adoptivos chamábanse Greta e Isaac. Cando os veu, foi correndo a saudalos.
Tíñanlle preparada unha habitación multicolor chea de xoguetes. Non o podía crer! Que feliz era!
A súa maior sorpresa foi cando foron ao zoo e atoparon a Lía.
domingo, 19 de abril de 2009
"Una transformación sorprendente"
Había una vez un gusano pequeñito que no tenía amigos.
"Vacacións no Caribe"
Na viaxe, o avión avariouse e tiveron que aterrar nunha montaña cuberta de neve. O frío era moito e non tiñan con que se abrigar, polo que se viron na obriga de mercar algo de roupa apropiada.
A pesares do desgusto inicial e das caídas e cuadas na neve, pasaron as mellores vacacións da súa vida. Quen llelo diría?
"Vaia numeriño!"
Unha vez un neno foi comprar coa súa nai.Cando veu todas as larpeiradas que había no supermercado, emperrouse e deixou quedar á súa nai en vergoña pola perrencha que estaba a montar: Quería todo!
A nai gastou o diñeiro nos caprichos do fillo; mais, ao chegar a casa, castigouno na súa habitación.
Chegou o pai do traballo e a muller contoulle o que ocorrera, polo que foi falar co neno.
Finalmente, como prometeu que nunca máis o faría, levantáronlle o castigo.
sábado, 18 de abril de 2009
"O gato Muxu e a rata Michi"
Había unha vez un gato, gris e bastante espeluxado, que sempre perseguía aos ratos e ratas. Chamábase Muxu; pero para os seus amigos Cariñas porque, cando o seu pai Pitiño e a súa nai Manitas lle rifaban, poñía unhas cariñas tan bonitas que non lles quedaba outra que perdoarlle. Había unha rata, gris e con manchas marróns, tan difícil de caz
ar que, por mais que o intentaba, non o daba logrado. O seu nome era Michi; aínda que a coñecían por Boliñas, porque os seus ollos eran tan grandes que se podía xogar ao fútbol con eles. Un día, as amigas da rata estaba xogando con ela cando apareceu o seu inimigo, mais conseguiu escapar e meteuse na súa madrigueira.
Canso xa de tanto intento para nada, Muxu rendeuse e foron amigos para sempre.
"O neno ao que non lle gustaban as guerras"
Un día pola noite, empezaron a chover cousas prateadas e pensou:
Será a choiva da paz e da felicidade?
Así era! Ao día seguinte, informaban de que se conseguira a paz.
Desde entón é feliz e, sempre que discute cos seus amigos, procura dialogar e nunca pelexar.
"Said e Nuria"
Pasara unha hora cando se decataron de que se perderan. Miraron a todos os lados e á dereita viron unha luz; foron correndo hacia alí e atoparon unha casa moi bonita.
Entraron e había unha vella, que lles preguntou:
- Que facedes aquí?, queredes descansar?
Eles contestáronlle:
- Si, grazas, estamos moi cansos.
Despois de durmir un bo rato, apareceron de novo na súa casa:
Todo fora un sono!
"Un favor desagradable"

Érase unha vez dúas nenas chamadas Tania e Alba, que foran abandonadas polos seus pais. Vivían na rúa, ata que certo día unha señora atopounas, xogando nun parque; chovía, facía moito frío e tiñan fame, polo que a muller compadeceuse delas, ou iso parecía, e levounas para a súa casa.Duchounas, doulles roupa limpa e preparoulles un bo xantar.
Que contentas estaban! ¡O que non sabían e que ían ser vendidas por moito diñeiro!
"¿Quién soy?" (V y última)
Un año después, vuestro padre ya había nacido, llegaron otros hombres y colocaron una valla con un gran cartel donde ponía:
- ¡A cenar! (Se escucha desde la cocina.)
- Es la abuela que nos avisa: ¡La comida está lista!, es mejor que nos apresuremos.
- Abuelo, tienes que acabar la historia. - Protestaron los dos niños a la vez.
- El resto ya la sabéis, desde aquel momento este lugar ha sido nuestro hogar y los hombres buenos lo cuidan, pues lirones grises como nosotros quedan pocos; por eso, vigilan y evitan que nos capturen para vendernos como mascotas.
- Me encanta escuchar tus historias. - Dijo Cris toda contenta.
- Me alegro que te gusten y ahora a cenar, que se enfría todo, hoy es Noche Buena y hay que celebrarlo.

viernes, 17 de abril de 2009
"¿Ficción o realidad?" (II)
jueves, 16 de abril de 2009
"¿Quién soy?" (IV)
- No, aún pasó algo antes de que eso ocurriera. - Dijo el abuelo.- ¿Qué pasó? ¿Qué pasó? - Preguntó Nano todo intrigado.
- Un día el suelo empezó a temblar, tu abuela y yo estábamos muy asustados y salimos a la superficie. ¡Aquello era desolador y monstruoso! Delante teníamos algo que sólo había visto cuando vivíamos en la ciudad. Era enorme, de color amarillo, todo de metal, con un hombre en su interior. Ese monstruo enorme estaba arrasando con todo: árboles, plantas, hogares … Hacía grandes agujeros en la tierra, tantos que acabó destruyendo también nuestra casa. Todos los animales huyeron y nosotros con ellos.
Estuvimos andando un par de días, hasta que dejamos de escuchar el ruido de aquellas máquinas.
"¿Cómo somos los humanos?"

Los perros abandonados

A medio día vimos un perro abandonado en la calle y nos dio tanta pena que nos ha inspirado para hacer este trabajo.
El perro era tan bonito que daba mucha pena, entonces vimos a un gato que le
empezó a arañar. Le tiramos una piedra, se asustó y salió corriendo.
Y ahora os vamos a enseñar una foto de
un perro abandonado.
miércoles, 15 de abril de 2009
"¿Quién soy?" (III)
Le preguntamos a una cigüeña que estaba en lo alto de un campanario:- ¿Hacia dónde está la selva?
Nos miró un tanto extrañada y se echó a reír diciendo:
- Me temo que estáis muy lejos. La selva está hacia el Sur; yo os puedo ayudar a llegar allí, mañana mismo emigro a un sitio más cálido, en mi ruta paso cerca.
- ¿Nos harías ese favor? - Le pregunté.
- ¡Por supuesto! Me parecéis una pareja encantadora. - Contestó la cigüeña.
Pasaron muchos días y muchas noches antes de llegar a nuestro destino; pero cuando lo vimos, supimos que sería nuestro hogar.

Sus árboles eran enormes, las ramas crecían más que las copas, sus habitantes estaban felices: los que vivían en los troncos no se podían quejar porque eran gruesos y fuertes, y los que moraban en madrigueras, como nosotros, disfrutaban de una tierra perfecta para que las galerías fueran resistentes y duraderas.
- ¡Y así fuisteis felices para siempre! - Gritó Cris con una gran sonrisa en su cara.
martes, 14 de abril de 2009
"¿Quién soy?" (II)

- Sí, era preciosa. Tenía las orejas pequeñas y puntiagudas, los ojos redondos y negros como el carbón, una larga cola y un pelaje gris brillante que me cautivó. ¡Un flechazo!
No me podía creer que ella pudiera sentir lo mismo que yo, pero así fue. Enseguida nos dimos cuenta de que vivir el resto de nuestras vidas detrás de unos barrotes no era lo que deseábamos ni para nosotros ni para nuestros hijos. Así que empezamos a pensar en la fuga, lo haríamos cuando nuestro cuidador nos limpiara la jaula.
- Tiene que ser muy triste vivir encerrado. - Comentó Nano.
- Sí, sobre todo ahora que sé lo que se siente al viviendo en libertad; pero me temo que aquel momento no tenía otra opción.
Vuestra abuela y yo saltamos de la jaula a la ventana, y de ésta al árbol que estaba a un lado del jardín. No sabíamos a dónde ir; pero siempre le decía a tu abuela que encontraríamos un lugar donde excavar nuestra madriguera.
lunes, 13 de abril de 2009
"¿Quién soy?" (I)

- No te preocupes, Nano - contestó el abuelo, aún estoy encendiendo la chimenea para que en la cena no tengamos frío.
- ¡Abuelo, abuelo! ¿Nos contarás una historia? - Preguntó Cris.
- ¡Claro! Mientras se prepara la comida, nosotros nos sentaremos al calor del fuego y os contaré cómo la abuela y yo llegamos a este lugar.
Pasó el tiempo. Un día me trajeron un regalo maravilloso...
domingo, 12 de abril de 2009
"El niño caprichoso"
Érase una vez un niño llamado Gabriel que vivía en un pequeño pueblo; pero no le gustaba el lugar y protestaba por todo: por la comida, que no se quería quedar allí … En fin, por todo.- ¡Bien, nos mudamos! ¡Estupendo!
Cuando se levantó, vio todo cambiado, toda su ropa metida
en maletas y el coche lleno de objetos de la casa.- ¡Levántate! - Le dijo su madre.
- ¡Ya voy, ya voy!
Mientras esperaba, Gabriel jugaba con sus juguetes y cogía los recuerdos que le habían dado sus amigos.
- ¿Cuánto falta? ¡Me estoy aburriendo!
- Ya estamos llegando.
Ya en su destino, el muchacho entristeció, porque aquello le gustaba menos que de donde venía. Para que no le ocurriese lo mismo; o sea, para no mudarse más, decidió no protestar. sábado, 11 de abril de 2009
"El sapito saltarín"
Una niña se lo encontró y se lo llevó a su casa, en el palacio de su padre, el rey; pero el animalito no quería estar allí.
Cuando la princesa se enteró, lo quiso soltar, no sin antes decirle:
- Adiós, sapito, te echaré de menos.
Con estas palabras de amor, la siguió y no pararon de perseguirse.
Ya se hacía de noche y se tuvieron que despedir. Decidieron ser amigos para siempre, pero cada uno en su casa.
"El niño y el cofre"
Había una vez un niño pobre que tenía muchos sueños.Un día, paseando por el bosque, encontró un cofre muy antiguo; al abrirlo, lo transportó a un mundo mágico.
¡Qué asombrado estaba! Había de todo: dragones, tortugas gigantes, brujas, hadas …
Cuando caminaba por el bosque, encontró una planta parlante; se asustó, pero le dijo que no temiese, que era buena, y se hicieron amigos.
Como tenía que encontrar el cofre para poder regresar a su casa, la planta llamó a un duende amigo y le preguntó si lo había visto. Le contestó que podía estar en la cueva de un dragón malvado. Hacia allí se dirigieron.
Aprovechándose de que el animal estaba dormido, entraron y vieron el cofre rodeado de muchos tesoros. Pero el dragón se despertó e intentó comerlos, justo cuando el niño abrió el cofre y volvió a su casa.
Pensaba que todo había sido un sueño; pero al meter la mano en el bolsillo, encontró monedas de oro y joyas.
"El huracán del cambio"
Un día inesperado tuvieron que irse porque se acercaba un huracán. No sabían a dónde; intentaron comunicarse con todos sus familiares, hasta que contactaron con un primo.
Cuando los reyes llegaron a casa de su pariente, llevaron un gran disgusto: las habitaciones eran un auténtica pocilga
. Pero no hubo forma y decidieron cederle el trono a su primo, firmaron unos papeles y ¡Listo!
Vivían tranquilos sin responsabilidades.
Decidieron visitar a su prima para ver qué tal le iba. Una vez al
lí, el rey le dijo:- Me hiciste un gran favor que casi nadie sabe.
- ¿Y qué favor te hice? - Le contestó.
- Que el pueblo no estaba muy conforme con mi reinado y estaban preparando una huelga. Te agradezco haberme liberado de semejante carga.
Diego Seoane





