sábado, 29 de noviembre de 2025

"A árbore sagrada"

No parque hai unha árbore sagrada que se chama Sinli.

Todas as persoas que se acercan fanlle rituais e homenaxes. Cren que lles dá sorte e fai que os dsexos se cumpran.

Os turistas pensan que non é máis que unha   historia inventada; proban e cúmprense os seus desexos.

O alcalde decidiu subilo a unha montaña; aproximadamente seiscentos traballadores voluntarios interviñeron. E así quedou coronándoa.

Diego 

"Aitana, mi cantante favorita"

Es de Barcelona, tiene veintiséis años. Con el pelo negro y no muy largo; los ojos marrones, la nariz, la boca y las orejas medianas. Es alta, tiene algunos tatuajes, entre ellos: un girasol, una mariposa, un hada, el número 1737, un cuenco de sopa y las iniciales de sus padres B y C. 

Suele vestir con camiseta o top, pantalones vaqueros o faldas, chaqueta si hace frío, y siempre va maquillada.

Es alegre, divertida, buena y tranquila, cariñosa, amable, dulce y sencilla y un poco vergonzosa.

Le gusta ir a los museos, la escalada, estar con sus perras Sopa y Olivia, la fotografía, pasear, los juegos de mesa y la comida, aunque no pueda tomar gluten ni piña. Y, por supuesto, la música y cantar.

Mis canciones favoritas son: "Vas a quedarte", "6 de febrero", "Segundo intento"...

Naia 

martes, 25 de noviembre de 2025

lunes, 24 de noviembre de 2025

"El hombre y el perro"

Érase una vez un hombre llamado Jason. Bobpit, su perro, era muy agradable, juguetón, divertido y, sobre todo, dormilón.

Todos los sábados iban a la montaña, para disfrutar: los paisajes, la nieve... ¡Les encantaba ir en la  época navideña!

Cierto día, Jason se estaba tirando de un trineo y chocó con un árbol, cayendo por un precipicio.

Su perro alertó a la gente de su alrededor; después de veinte minutos, llegó una ambulancia. Se había roto una pierna, un brazo y la clavícula.

Por suerte, se recuperó pronto y, al cabo de un año, su salud era envidiable.

Volvieron a ir a la montaña, disfrutaban juntos, dormían en una cabaña de madera y corrían uno tras otro.

Irene

"La niña y el monstruo"

Una niña que iba caminando por el río con su amigo se encontró con una cueva. La estuvo investigando, hasta que vio un monstruo. Era muy grande, con muchos pelos, los dientes como cuchillos, los ojos rojos...

Al verlo, salió corriendo y tropezó. El monstruo la persiguió; cuando llegó hasta ella, la empezó a lamer y a acariciar.

Poco a poco se fueron haciendo amigos. Iban a todos lados juntos: se tiraban por el río, escalaban montañas, daban largos paseos... 

Un día, decidió decirle a su madre quién era su nuevo amigo: se asustó tanto que se desmayó. Le dijo que no era malo, que confiase en ella.

¡Hasta llegó a  ayudar a la madre en las tareas de la casa!

Javier 

"Rosa"

Mi abuela es una persona muy especial para mí. Se llama Rosa y vive en Camariñas.

Tiene el pelo rojo, los ojos verdes, los labios gruesos y la piel morena.

Siempre va vestida con ropa cómoda y elegante. A veces usa ropa de deporte y otras lleva blusas con pantalones.

Muy cariñosa, buena, paciente y simpática.

Me hace siempre comida rica.

Le gusta el café, ir a la playa. pasear y ver la televisión; salir con sus amigas, pero no planchar.

Luka 

"El regalo de mis bisabuelos"

Mi bisabuela se llama María Jesús, y mi bisabuelo  Pedro. Son muy buenos.

Viven en Fene y vinieron a comer por mi cumpleaños. Me regalaron una tablet, aunque el rato que puedo usarla está controlado por mi madre.

Luego pasamos enfrente de una tienda, "Manuela Manuela"; comenté que me gustaban unas botas marrones y me las compraron, no sé por qué.

¡Los quiero mucho! 

Emma

"El niño campesino"

Había una vez un niño llamado Alberto, vivía en el campo.

Siempre tenía que ayudar a sus padres: plantar todo tipo de verduras como remolachas, zanahorias...; iba al colegio en bici, por lo que muchas veces llegaba tarde; al súper a comprar pañales, leche y comida para bebés, ya que tenía un hermano de dos años. ¡Tardaba media hora en ir y volver!  

Sus padres estaban felices por la bondad que tenía.

Iago

"Miau"

Había una vez un gato que se llamaba así; siempre que ganaba algo, decía "miau".

Un día decide enfrentarse a un tigre con alas; pero, antes de pelear, le pide un consejo a su amigo el gato con botas, que le dice: "Cuando sientes que estás perdiendo, haz un sonido raro o míralo todo el tiempo".

Aun siguiendo sus consejos, el tigre ya los sabía; se da cuenta de que está perdiendo; por lo que no se le ocurrió otra cosa que dejar de pelear: "Mejor es ser amigos, porque acabo de recordar que solo me queda una vida".

Leire

"Dos niñas aventureras"

Había una vez dos niñas, Alicia y Carlota, a las que les encantaba ir de aventuras.

Un día fueron a recoger hojas al bosque, donde se encontraron un portal mágico que, si lo cruzabas, te llevaba años atrás. 

Lo cruzaron y las llevó al antiguo Egipto. Les pareció todo muy raro porque no había coches, ni teléfonos ni centros comerciales...

Se encontraron a una niña llamada Cleopatra, que les enseñó, entre otras cosas, las Pirámides. Se metieron en una, fueron caminando y se encontraron un gato dorado, se lo llevaron. Y pasaron la noche en casa de su amiga.

Por la mañana se encontraron en uno de sus bolsillos un mando, para volver; pulsaron un botón y llegaron.

Noa 

 

"Río Arcoris"

Érase una vez un río llamado Cielo. 

Un día, un arcoíris cayó sobre él y quedó de colores; se veía extraño.

Busco, buscó y buscó personas que sabían, pero no obtuvo ninguna respuesta. ¡Estaba desesperado! 

Después buscó al arcoíris, que le informó de todo lo que deseaba saber. ¡No se lo creía! Tendría que ser el próximo arcoíris, pero es un río. ¿Cómo se llamaría?

Pensó y se le ocurrió Arcoris. Ahora vive en tierra y cielo.

¡Qué fantástico!

Sophía 

viernes, 21 de noviembre de 2025

"Un amable señor y un tigre especial"

Una vez un hombre estaba paseando cuando se encontró con un tigre, y le preguntó:

- ¿Qué haces aquí?

- No te preocupes, soy especial. 

- ¿Cómo te puedo creer?

- Pídeme un deseo.

- Quiero un coche. 

- Vale, un momento, ya está, lo tienes detrás.

- ¡Oh, genial! Ven para mi casa, te adopto.

Se hicieron amigos y vivieron juntos para siempre.

Emma 

(En este caso: acentuación, puntuación, signos... Quedo a la espera de vuestras correcciones.)

No ha valido la pena esperar: todo lo subrayado, al igual que en la entrada anterior, lo tuve que corregir yo... 

Genaro 

 

"El zapatero criminal"

Hace mucho tiempo en una ciudad de Barcelona, había un criminal que se hacía pasar por zapatero.

En su sótano secreto tenía armas. Se trasladaba por las alcantarillas hasta los bancos, se colaba hasta las casas cercanas... 

Pasados tres meses, un chico descubrió su sótano y se lo dijo a la policía.

Fueron lo más rápido posible, pero el chico estaba muerto.

Ese mismo día descubrieron al asesino y le tendieron una trampa. Cuando llegó a casa, leyó la nota que habían dejado, activó una palanca y cayó en el agujero.

Ya en la cárcel se lamentó y pidió insistentemente si se podía ir, que no volvería a cometer ningún delito, mas le resultó imposible.

Eric 

(He puesto cuatro faltas de ortografía para que, cuando las localicéis, me enviéis un comentario para corregirlas. ¡Espero que sea muy fácil!)

Genaro 

miércoles, 19 de noviembre de 2025

"Mi guitarra"


La tengo porque voy a Música. Se llama Soli. 

Os preguntaréis por qué tiene en el agujero "soles felices"... Es porque la llamo así.

De color marrón claro; hoy le cambié las cuerdas.

¡Es muy complicado!

Me encanta tocar.

Ana 

"O espello máxico"

Había unha vez unha nena chamada Antía que non tiña amizades, pero era moi guapa.

Unha mañá foi xunto ao seu espello e preguntoulle:

- Eu son a máis fermosa do mundo?

- Non, é...

- Agarda, outra pregunta, son a máis fermosa do planeta Terra?

- Non, é...

E así seguiron, preguntándolle todos os lugares do mundo, ata que o espello dixo:

- Podo falar xa?

- Vale, fala.

- A máis fermosa é a tía irmá Iria.

Xusto nese momento, saíu pola porta da sía habitación, sorprendida por tanto xaleo. Dixéronlle:

- Es a máis fermosa do planeta!

- En serio?

- Si, así é.

- O que che fai selo é a túa solidariedade, xa que sempre axudas aos demais.

Desde entón, Antía intentou facer amizades e non  deizalas soas.

Naia

Espello: Ola!

A nena: Ola, acabo de empezar quinto.

- E que pasa? É moi difícil?

- Si, bastante.

- Axúdoche?

- Poderías en matemáticas?

- Por suposto, canto é seis por nove?

- Cincuenta e catro.

- Moi ben! Sabes facer raíces cuadradas?

- Si, o noso mestre ensinounos.

- Raíz cuadrada de trescentos cinco? 

- Dezasete.

- Moi ben, sábescho!

- Grazas! 

Noa

 

Eric - Quen é a persoa que máis matemáticas sabe da clase?

Espello - O que máis e Genaro.

- A persoa máis guapa do mundo?

- Calquera menos ti...

- Por que dis iso?  

- Por ser certo, e merécescho.

- Quen é o que mellor xoga ao tenis de mesa?

- Ao que mellor se lle dá é a Javier. 

- A persoa máis estudiosa?

- Naia.

- Despois de estudar dous meses, cres que aprobarei?

- Si, mais vas ter que realizar máis esforzo. 

 

María - Ola, amigos, só quero decirvos que miredes este espello máxico que atopei, cando me mudei a esta casa.

Lucía: Non mintas, os espellos non son máxicos.

Juan: Ben, o expresado asústame un pouco, mais creo que é verdade. Ese espello está moi tolo, mesmo se non a cres, Lucía.

Lucía: De acordo, créote, mellor será que marchemos pronto. 

María: Es ti a quen ten medo.

Juan: Deixade de loitar!

María e Lucía: Ben, tranquilo, imos agora. Menos mal que loitamos contra o espello!

Juan: Grazas por convidarnos.

 

Certo día, unha nena chamada Alicia espertouse e foi mirarse ao espello da súa habitación e díxolle:

- Espello, que vai pasar hoxe?

- Todo vai saír ben.

- Que vou facer?

- Vas comprar un xeado e irás ás camas elásticas.

- Que vou xantar?

- Mmmmm! Unha ensalada con pasta.

- Moitas grazas, espello, hoxe servíchesme de moita axuda.

Alicia foi coa súa nai, cumpriuse todo o que lle dixo, e pasou un día espectacular.

Emma

 

Jara siempre se miraba al espejo y le preguntaba:

- ¿Quién tiene el pelo más bonito del mundo?

- Tú no.

A la media hora volvía:

- ¿Quién es la persona más guapa del mundo?

- Tú no.

Tras otro rato:

- ¿Quién es la pelirroja más hermosa? 

- Tú no.

Cansada de no obtener lo que quería, insistió nuevamente:

- ¿Quién es el mejor y más bonito espejo del mundo?

- Yo, pero tú no...

 

Irene - Espello, ti cres que son intelixente? 

- Si, ademais sacas boas notas.

- Xa... Son guapa?

- Por suposto, e tamén es alta, deportista, amable...

- Entón, son perfecta?

- Non, non existe ninguén que o sexa.

- Por iso no colexio dinnos que ninguén é perfecto.

- Claro,  ti sempre tes que quererche.

- Pois agora teño que ir a patinaxe, adeus.

- Adeus, nena.

lunes, 10 de noviembre de 2025

"Colores misteriosos"

Violeta y Mónica eran dos amigas de diez años que iban a sus casas.

- ¿Cuál es tu color favorito, Violeta? 

- El morado, ¿y el tuyo?

- El negro, que uso mucho en la ropa.

- ¿Jugamos al "ajedrez"? 

- ¡Me encantaría!  ¿Quién empieza?

- Puedes ser tú.

- Tiene mi color favorito, ¿buscamos algo con los que más nos gustan?

- Antes de ir a casa, fueron a la playa, a un restaurante...

Ganando o perdiendo, ninguna de las dos se quedó triste.

Sophía 

"Farabeni"

Es pequeño, de ojos grandes y marrones, la boca sonriente, tres orejas diminutas, dos piernas, cuatro brazos y muchas manchas.

Juguetón, travieso, aventurero, algo nervioso, pesado y mandón.

Le gusta explorar, bromear, jugar a ser profesor, ducharse en agua fría y molestar a la gente.

Naia 

"Lía, mi mejor amiga"

La conocí con seis meses. 

Es morena, con los ojos marrón claro, el pelo castaño oscuro, y la nariz y la boca pequeñas.

Suele vestir con camiseta, pantalones o faldas , odia los vestidos.

Siempre contenta pero, en algún que otro momento, se enfada mucho.  

Le gusta pintar (se le da muy bien), las fiestas de los pijamas, pasarlo bien... Lo que prefiere es tocar el piano, le encanta.

Su color favorito es el amarillo. 

Emma 

"O mar morado"

O descubrimento foi atopado no ano 2020, cando viron que o mar tiña unha cor morada: Quedaron impresionados!

Todos os xornais, radios e outros medios informativos acudiron a velo: tanto a area comoa auga eran morados.

Ao se atopar con golfiños, cabaliños de mar e estrelas, a sorpresa foi enorme.

A xente comezou a construír casas alí.  

Leire 

sábado, 8 de noviembre de 2025

"Mi veraneo"

Suelo hacerlo en San Cristóbal, donde tengo una casa, así como un amigo llamado Diego.

En verano bajábamos a la playa y jugábamos a tirarnos desde una roca al mar.

Cierto día apareció un tronco que pesaba toneladas; unos amigos lo arrastraron por el agua hasta dejarlo en nuestra playa. 

Al día siguiente, un temporal bastante  fuerte; de repente, unas cuantas carabelas portuguesas... Por lo que no quedó otra que salir del agua.

¡Nos dimos cuenta que no estaba el tronco! El oleaje lo había arrastrado.

Poco después, lo devolvió a otra playa cercana. ¡Viva, ya lo teníamos otra vez!

Dalia 

martes, 4 de noviembre de 2025

"Un océano de ideas"

Una vez el marinero Modesto - mi abuelo - se fue con su tripulación a un océano todavía no descubierto para robar o. Su interés era conseguir alguna recompensa.

Casi llegando, le dijo a un compañero:

- Este océano es un poco raro.

Le preguntó por qué.

- Porque tiene ideas en vez de agua: usar una grúa para robar museos...

Al escuchar esto, todos los integrantes de la tripulación empezaron a pensar así.

Un dicho de mi abuelo: "Yo era marinero y no sabía nadar; los pilotos vuelan y no saben volar".

Diego