"O espello máxico"

Había unha vez unha nena chamada Antía que non tiña amizades, pero era moi guapa.

Unha mañá foi xunto ao seu espello e preguntoulle:

- Eu son a máis fermosa do mundo?

- Non, é...

- Agarda, outra pregunta, son a máis fermosa do planeta Terra?

- Non, é...

E así seguiron, preguntándolle todos os lugares do mundo, ata que o espello dixo:

- Podo falar xa?

- Vale, fala.

- A máis fermosa é a tía irmá Iria.

Xusto nese momento, saíu pola porta da sía habitación, sorprendida por tanto xaleo. Dixéronlle:

- Es a máis fermosa do planeta!

- En serio?

- Si, así é.

- O que che fai selo é a túa solidariedade, xa que sempre axudas aos demais.

Desde entón, Antía intentou facer amizades e non  deizalas soas.

Naia

Espello: Ola!

A nena: Ola, acabo de empezar quinto.

- E que pasa? É moi difícil?

- Si, bastante.

- Axúdoche?

- Poderías en matemáticas?

- Por suposto, canto é seis por nove?

- Cincuenta e catro.

- Moi ben! Sabes facer raíces cuadradas?

- Si, o noso mestre ensinounos.

- Raíz cuadrada de trescentos cinco? 

- Dezasete.

- Moi ben, sábescho!

- Grazas! 

Noa

 

Eric - Quen é a persoa que máis matemáticas sabe da clase?

Espello - O que máis e Genaro.

- A persoa máis guapa do mundo?

- Calquera menos ti...

- Por que dis iso?  

- Por ser certo, e merécescho.

- Quen é o que mellor xoga ao tenis de mesa?

- Ao que mellor se lle dá é a Javier. 

- A persoa máis estudiosa?

- Naia.

- Despois de estudar dous meses, cres que aprobarei?

- Si, mais vas ter que realizar máis esforzo. 

 

María - Ola, amigos, só quero decirvos que miredes este espello máxico que atopei, cando me mudei a esta casa.

Lucía: Non mintas, os espellos non son máxicos.

Juan: Ben, o expresado asústame un pouco, mais creo que é verdade. Ese espello está moi tolo, mesmo se non a cres, Lucía.

Lucía: De acordo, créote, mellor será que marchemos pronto. 

María: Es ti a quen ten medo.

Juan: Deixade de loitar!

María e Lucía: Ben, tranquilo, imos agora. Menos mal que loitamos contra o espello!

Juan: Grazas por convidarnos.

 

Certo día, unha nena chamada Alicia espertouse e foi mirarse ao espello da súa habitación e díxolle:

- Espello, que vai pasar hoxe?

- Todo vai saír ben.

- Que vou facer?

- Vas comprar un xeado e irás ás camas elásticas.

- Que vou xantar?

- Mmmmm! Unha ensalada con pasta.

- Moitas grazas, espello, hoxe servíchesme de moita axuda.

Alicia foi coa súa nai, cumpriuse todo o que lle dixo, e pasou un día espectacular.

Emma

 

Jara siempre se miraba al espejo y le preguntaba:

- ¿Quién tiene el pelo más bonito del mundo?

- Tú no.

A la media hora volvía:

- ¿Quién es la persona más guapa del mundo?

- Tú no.

Tras otro rato:

- ¿Quién es la pelirroja más hermosa? 

- Tú no.

Cansada de no obtener lo que quería, insistió nuevamente:

- ¿Quién es el mejor y más bonito espejo del mundo?

- Yo, pero tú no...

 

Irene - Espello, ti cres que son intelixente? 

- Si, ademais sacas boas notas.

- Xa... Son guapa?

- Por suposto, e tamén es alta, deportista, amable...

- Entón, son perfecta?

- Non, non existe ninguén que o sexa.

- Por iso no colexio dinnos que ninguén é perfecto.

- Claro,  ti sempre tes que quererche.

- Pois agora teño que ir a patinaxe, adeus.

- Adeus, nena.