A figura da meiga está moi asentada na tradición popular galega, durante moitos anos foi un dos principais personaxes do Samaín.
Nos contos infantís é unha muller vella con coñecementos de maxia e bruxería. Viste cunha túnica negra e un sombreiro ridículo, montada nunha vaosira. Iso non é unha verdadeira meiga.
O máis importante que debedes saber é isto, atendede moito; non esquezades nada do que vén de seguido.
As verdadeiras meigas visten traxes normais e semellantes aos das mulleres de aldea; viven en casas normais e traballan, por iso é tan difícil pillalas.
Non lle gustan nada os nenos, aos que odian con toda a súa alma, é o que menos lles gusta do mundo. Pasan os días facendo plans para desfacerse deles, vanos suprimindo un a un. É no que pensan en todo o día: mesmo dá se está de caixeira nun supermercado ou paseando polo parque: a súa mente sempre estará tecendo e maquinando homicidas e sanguinarios pensamentos.
Non golpean aos rapaces na cabeza nin lles cravan coitelos, nin lles pegan un tiro cunha pistola; non o fan para non ser collidas pola policía.
Primeiro esperan a que estean sos e ráptanos, despois lévanos ás súas casas e ferven un caldeiro cheo de aceite no que os meten e, por último... Cómenos!
Por sorte, hai unha morea de pequenos sinais que podes recoñecer: manías das que pecan.
hai que ter en conta que poderemos conseguir non ser collidos antes de que se medre máis.
¡Calquera parecido deste relato coa realidade é mera coincidencia!
Álex
No hay comentarios:
Publicar un comentario