"A nosa realidade actual"

Este  virus  comezou en China no 2019,   e agora está por todo o mundo. Ao principio  non  lle dábamos moita importancia e non tomábamos as medidas axeitadas, pero  ao ver tanta xente contaxiada, e moitos mortos,  xa tiveron que   facer outras cousas.

Ao principio  só afectaba   ás persoas máis  vulnerables ou con patoloxías previas, pero agora a todo o mundo.

Os que teñen posibilidades de collelo son sanitarios porque están en contacto continuo  con eles;  e por encima, para agravar a situación, hai falta de material, como as EPIS (equipo de protección individual): gafas, mascarillas, batas…).

Eu vívoo en primeira persoa, xa que a miña nai traballa nunha residencia de anciáns en Oleiros ,e de momento non tiveron ningún caso, pero vai todos os días nerviosa polo que poida pasar.

Todas as compañeiras (segundo di ela) están igual, a miúdo choran da impotencia de non poder facer nada.

E a isto súmaselle o nerviosismo dos residentes, xa que non paran de preguntar que  pasa, dado que os familiares non os poden ir a visitar e non poden saír.

Todos os días  teñen chamadas das familias preguntando se todo vai ben, e a resposta da miña nai e “grazas a deus si´´.

Na casa seguimos unha mesma rutina: levantámonos, facemos os deberes, estudio, comemos... e ás oito saio a ventá a aplaudir  aos sanitarios.

Nunca vimos semellante situación e os avós din que dende a guerra non se viu nada igual.

Ana Dos Santos