"Cómo nos conocimos"
Esta aventura comienza a
finales de cuarto con mi antigua profe Maricarmen. Estábamos todos en clase
cuando entro él. Yo pensaba que como era el secretario de mi colegio, pues que
iba a darle a la profe unos papeles o algo, pero no. En realidad, vino a
decirnos quienes iban a estar en su clase en quinto. Dijo varios nombres hasta
decir “Sara Lago”. Yo en mi mente me pregunté “¿Esto es real?” ¿He oído bien?”.
Y sí, oí perfectamente. Ya tenía ganas yo de que llegase el día de conocerlo
bien. (Y yo a ti)
Después de un verano genial
llegó el momento. Recuerdo que estaba mega nerviosa por dentro y preguntándome
si era verdad lo que siempre se les decía a los “nuevos”, que él era malo, que
exigía mucho a sus alumnos y que no se qué y que no sé cuánto… Pero estaba
equivocada. Resultaba que todo lo que decían era una
mentira como una catedral.
Genaro fue muy bueno con
nosotros los que veníamos de la otra clase. La actual tenía casi la mitad de compañeros
que no conocía mucho, pero me sentí cómoda en ese grupo igualmente.
Así empezó este viaje que
duraría dos cursos, no completos, porque el Coronavirus ha llegado para
chafarnos la vida.
Jamás lo voy a olvidar y creo que él a mí tampoco porque va a ser difícil que tenga otro alumno tan latoso y despistado como yo. (Tan latosa como "super guay")
"El trabajo diario"
La verdad, al principio del
primer curso con él a los nuevos nos costaba un poco (o al menos a mí) pillar
el sistema de trabajar de aquella manera. Teníamos que hacer muchos ejercicios
de mate, dictados, redacciones: con tanto lío me explotaba la cabeza. Enseguida
se dio cuenta de que mis neuronas cerebrales avanzan lentito y me puso en su
mesa para ayudarme. Con el paso del
tiempo ya me fui acostumbrando; pero eso sí, también me ganaba algún que otro
castigo por no hacerle caso o qué se yo, ya ni me acuerdo. Siéndoos sincera,
siempre he sido muy despistada en sus clases de mates (no sé por qué, pero lo
hacía).
Además en mates, tenemos unos
libros muy especiales llamados tochos. Con ellos vienen fichas de repaso de
sexto y a veces Genaro nos enseña algo,
aunque sea para darnos una idea, de 1º de ESO. Creo, si no fuese por él, que no
hubiese mejorado en y le agradezco que me haya cogido tanto en quinto como en
sexto. Hasta aquel primer día del
encierro…
¡Han sido los mejores cursos
del mundo! Jamás lo voy a olvidar y creo que él a mí tampoco porque va a ser difícil que tenga otro alumno tan latoso y despistado como yo. (Tan latosa como "super guay")
"Os meus mellores momentos"
A
verdade, doulle moitas grazas a Genaro porque desde que me collera na súa
clase foi un cambio bastante distinto na
miña vida.
Aínda
lembro cando estaba en quinto e fomos á praia pero fixo mal tempo e non nos
deixaron bañarnos. Tamén cando me operei. Viñeron moitas amigas miñas visitarme
ao hospital, incluso o meu titor. Agasallárame cuns libros e tamén un caderno
con debuxos feitos polos meus
compañeiros. A pesar de que eu estaba a pasar por un mal momento, a súa visita e saber que todos os demais me
apoiaban fíxome sentir feliz. Ben o merecías!
Un recordo son os festivais do colexio como Samaín, Entroido, o Día da Paz, as
carreiras solidarias, O Magosto, o fin de curso ou cando visitamos de excursión
o estadio de Riazor do R.C Deportivo… ¡Momentos divertidos e inesquecibles!
Outra
cousa que fixemos foi unha sorpresa a Genaro polo seu aniversario, decoramos o
encerado con mensaxes para el e puxémoslle música. Aínda que non lle gusta
perder nin un momento de clase, creo que ese día non lle importou e pasouno
ben. Por suposto!
O
que en verdade non quero facer no futuro é marcharme ao instituto porque neste
lugar teño moreas de recordos, aventuras, amizades, tolemias que non quero
abandonar NUNCA.
Pero
teño que seguir cos meus estudios nun centro novo. Sempre vou recordar esta escola e aos meus profesores como a MAIS
ESPECIAL do mundo!
La artista youtuber
A que te hizo gracia el trabajo súper guay? 😂
ResponderEliminarCasi me emociono. Me ha encantado,Sara. Precioso.
ResponderEliminar